Anderzijds was zijn oom de belangrijke politicus Marius, die voor de volgezinde partij tot zevenmaal toe consul was geweest.

Caesar groeide trouwens op in het klimaat van burgeroorlog tussen Marius en de voorman van de senaatspartij Sulla. Toen deze Sulla in 82 voor enkelejaren dictator werd, moest Caesar zelfs een tijdje onderduiken.

 

Caesar was een goed student, leerde o.a. welsprekendheid in Griekenland, en begon al zeer vroeg aan een vruchtbare politieke loopbaan in de volkspartij: quaestor (een financiële amt) in 68, enkele jaren later aedilis (belast o.a. met de organisatie vande spelen), de opper priester in 63 en praetor in 62 (hoog rechterlijk ambt).

 

Terwijl Caesar dus vlug carrière maakte in de volkspartij, was dé grote politieke figuur bij de senaatspartij Cn. pompeius.

Deze laatste behaalde in de jaren 67-63 grote militaire succesen in het oostelijke deel van het Romeinse rijk.

Het kon bijna niet anders of deze twee ambitieuze politici zouden de macht betwisten.

Maar in het begin zochten ze steun bij elkaar om hun persoonlijke macht te vergroten ten koste van de republikeinse instellingen. In 60 v.Chr. konden ze de senaat buiten spel zetten door samen met m. Licinius Crassus een triumviraat, een driemanschap sluiten.

Ze verdeelde alle macht onder elkaar en dat betekende  voor Caesar dat hij in 59 consul werd en vooral dat hij in 58 proconsul of gouverneur van de proviencie Gallia Cisalpina en Transalpina werd. (Cisalpina vanuit Rome achter de Alpen: Frankrijk, België en zuid-Nederland, Transalpina: noord-italië). Deze keuze was niet toevallig, want Caesar dacht hierbij ongetwijfeld al aan mogelijke uitbreiding van het Romeinse gebied in deze streken en aan militaire successen.

 

In maart 58 begon dan de Gallische oorlog, die acht jaar zou duren, en waarbij Caesar de grens van het Romeinse imperium verlegde tot aan de Rijn .Het gouverneurschap van Caesar, dat uitzonderlijk 5 jaar moest duren, werd daarna nog eens met vijf jaar verlengd en duurde dus tot 49.

 

Hoewel Caesar ieder jaar tijdens de winter naar Noord-Italië trok, speelde zijn lange afwezigheid in Rome toch in de kaartvan zijn "colega" en tegenstander Pompeius.

Toen de derde man, Crassus, in 53 desneuveld was, moest het wel tot een conflict komen tussen de twee groten. Pompeius trok steeds meer macht naar zich toe en liet zich b.v. in 52 uitroepen tot "conul sine collega" (consul zonder collega).

 

In 49 beval de senaat aan Ceasar zijn legerte ontbinden, maar Caesar weigerde dat; hij trok Italië - bij het oversteken van het grensriviertje de Rubico zou hij de beroemde woorden " Alea iacta est" (de dobbelsteen is geworpen) gesproken hebben ... - en begon een burgeroorlog tegen Pompeius, die gauw in Caesars voordeel afliep. Toen werd inderdaad pas duidelijk hoe belangrijk het voor Caesar was geweest in die Gallische oorlog een goed en trouw leger op de been te bregen en te trainen !

 

Pompeius werd verslagen te Pharsalusin 48 en daarna vermoord in Egypte  en vermoord en ook de laatste aanhangers van de senaatspartij  werden al vlug overwonnen: in 45 werd Caesar dictator voor 10 jaar, daarna voor het leven.

Als dictator regeerde Caesar op een milde manier tegenover zijn vroegere tegenstanders en nam hij een aantal verstandige maatregelen: hij hervormde de kalender, liet openbare  werken uitvoeren , liet veel nieuwe kolonies stichten voor zijn oudstrijders enz.

Maar het verzet van de senatoren  bleef broeien, en reeds op 15 maart 44 werd hij in de senaat vermoord door een aantal republikeinen onder leiding van Brutus (adoptie zoon van Caesar)

 

De senaatspartij bleef echter zwak, en het was uiteindelijk de erfgenaam van Caesar, C. Octavianus, die zich van de macht meester maakte. Hij zou later alleenheerser worden en onder de Augustus als eerste keizer de geschiedenis ingaan.